മഹാലക്ഷ്മിയെ തേടി മഹാവിഷ്ണു ഭൂലോകത്ത് എത്തിയപ്പോഴാണ് ഈ മനോഹരമായ സംഭവം നടന്നത്.
ഭൂലോകത്തിൽ പ്രവേശിച്ചയുടൻ വിശപ്പും ദാഹവും തുടങ്ങിയ മാനുഷികഗുണങ്ങൾ കൈവരിച്ച ശ്രീനിവാസ ഭഗവാൻ അഗസ്ത്യ ഋഷിയുടെ ആശ്രമത്തിൽ ചെന്ന് പറഞ്ഞു.... "മുനിവർ ഞാൻ കലിയുഗാവസാനം വരെ ഒരു പ്രത്യേക ജോലിയുമായി ഭൂലോകത്തിൽ (ഭൂമിയിൽ) വന്നിരിക്കുന്നു. ഞാൻ ഇവിടെ താമസിക്കും. എനിക്ക് പശുവിൻ പാൽ ഇഷ്ടമാണ്, എനിക്ക് അത് ഭക്ഷണമായി വേണം. താങ്കൾക്ക് ഒരു വലിയ പശുത്തൊഴുത്തുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം, അതിൽ ധാരാളം പശുക്കൾ ഉണ്ട്, എനിക്ക് ഒരു പശുവിനെ തരാമോ?.." അഗസ്ത്യ മുനി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു തുടങ്ങി, "സ്വാമി അങ്ങ് മനുഷ്യരൂപത്തിലുള്ള ശ്രീ മഹാവിഷ്ണുവാണെന്ന് എനിക്കറിയാം. ഈ ലോകത്തിന്റെ സ്രഷ്ടാവും ഭരണാധികാരിയും സ്വയം എന്റെ ആശ്രമത്തിൽ വന്നതിൽ വന്നതിൽ എനിക്ക് അതിയായ സന്തോഷമുണ്ട്, എന്റെ ഭക്തി പരീക്ഷിക്കാൻ അങ്ങ് ഈ പാത സ്വീകരിച്ചുവെന്ന് എനിക്കറിയാം.. എന്നിരുന്നാലും, സ്വാമി, എനിക്ക് ഒരു നിബന്ധനയുണ്ട്, എന്റെ ഗോശാലയിലെ വിശുദ്ധ പശുവിനെ ഭാര്യയോടൊപ്പം ഇവിടെ വരുന്ന ഒരാൾക്ക് മാത്രമേ നൽകാവൂ... അങ്ങെയ്ക്കൊരു പശുവിനെ സമ്മാനമായി നൽകാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, പക്ഷേ അങ്ങ് ലക്ഷ്മി ദേവിയോടൊപ്പം എന്റെ ആശ്രമത്തിൽ വന്ന് പശു ദാനം ചോദിക്കുമ്പോൾ, അപ്പോൾ മാത്രമേ ഞാൻ അത് ചെയ്യൂ."
ശ്രീനിവാസൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു... "ശരി, മുനിവർ, നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്തും ഞാൻ ചെയ്യാം. ഇതും പറഞ്ഞ് അദ്ദേഹം തിരിച്ചുപോയി. പിന്നീട് ശ്രീനിവാസൻ പദ്മാവതി ദേവിയെ വിവാഹം കഴിച്ചു. വിവാഹം കഴിഞ്ഞ് കുറച്ച് ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം, ശ്രീനിവാസൻ, തന്റെ ദിവ്യപത്നിയായ പത്മാവതിയെ അനുഗമിച്ച് അഗസ്ത്യ മുനിയുടെ ആശ്രമത്തിലെത്തി, എന്നാൽ ആ സമയത്ത് മുനി ആശ്രമത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശിഷ്യന്മാർ ശ്രീനിവാസനോട് ചോദിച്ചു.. "നിങ്ങൾ ആരാണ്? ഞങ്ങൾ നിനക്കു വേണ്ടി എന്തു ചെയ്യാൻ കഴിയും?" ഭഗവാൻ മറുപടി പറഞ്ഞു, "എന്റെ പേര് ശ്രീനിവാസൻ, ഇതാണ് എന്റെ ഭാര്യ പത്മാവതി. എന്റെ ദൈനംദിന ആവശ്യങ്ങൾക്കായി ഒരു പശുവിനെ ദാനം ചെയ്യാൻ നിങ്ങളുടെ ആചാര്യനോട് ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നു, പക്ഷേ ഞാൻ എന്റെ ഭാര്യയോടൊപ്പം വന്ന് സംഭാവന ചോദിച്ചാൽ പശുവിനെ ദാനം ചെയ്യാമെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നു. നിങ്ങളുടെ ഗുരുവിന്റെ നിബന്ധന ഇതായിരുന്നു, അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇപ്പോൾ ഭാര്യയുമായി വന്നിരിക്കുന്നത്.
ശിഷ്യന്മാർ വിനയപൂർവ്വം പറഞ്ഞു, "ഞങ്ങളുടെ ആചാര്യൻ ആശ്രമത്തിൽ ഇല്ല, പശുവിനെ സ്വീകരിക്കാൻ ദയവായി പിന്നീട് വരൂ." ശ്രീനിവാസൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "ഞാൻ നിങ്ങളോട് യോജിക്കുന്നു, പക്ഷേ ഞാൻ ലോകത്തിന്റെ മുഴുവൻ പരമാധികാരിയാണ്.
അത്കൊണ്ട് നിങ്ങൾ എല്ലാ ശിഷ്യന്മാരും എന്നിൽ വിശ്വസിച്ച് എനിക്ക് ഒരു പശുവിനെ തരൂ, എനിക്ക് ഇനി വരാൻ കഴിയില്ല."
ശിഷ്യന്മാർ പറഞ്ഞു, തീർച്ചയായും നിങ്ങൾ ഭൂമിയുടെ അധിപനാണ്, ഈ ലോകം മുഴുവൻ നിങ്ങളുടേതാണ്, എന്നാൽ ഞങ്ങളുടെ ദൈവിക ഗുരു ഞങ്ങൾക്ക് പരമമാണ്, അദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ ഞങ്ങൾക്ക് ഒരു ജോലിയും ചെയ്യാൻ കഴിയില്ല." പതിയെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ശ്രീനിവാസൻ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി, "ഞാൻ നിങ്ങളുടെ ആചാര്യനെ ബഹുമാനിക്കുന്നു, ആചാര്യൻ തിരികെവരുമ്പോൾ അദ്ദേഹത്തിനോട് പറയൂ; ഞാൻ പത്നിസമേതനായാണ് ഇന്നു വന്നതെന്ന്.." ഇത്രയും പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ശ്രീനിവാസൻ തിരുമലയുടെ ദിശയിലേക്ക് പോകുവാൻ തുടങ്ങി. ഏതാനും മിനിറ്റുകൾക്കുള്ളിൽ അഗസ്ത്യ മുനി വീണ്ടും ആശ്രമത്തിലേക്ക് വന്നു, ഈ വിവരം അറിഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹം വളരെ നിരാശനായി...
ശ്രീമൻ നാരായണൻ തന്നെ അമ്മ ലക്ഷ്മിയോടൊപ്പം എന്റെ ആശ്രമത്തിൽ വന്നിരുന്നു. നിർഭാഗ്യവശാൽ ഞാൻ ആശ്രമത്തിൽ ഇല്ലായിരുന്നു, വലിയ ദുരന്തം സംഭവിച്ചു. എന്നാലും സാരമില്ല, ഭഗവാൻ ആഗ്രഹിച്ച പശുവിനെ കൊടുക്കണം, മഹർഷി ഉടൻ തന്നെ ഗോശാലയിൽ കയറി, വിശുദ്ധ പശുവിനെയും കൊണ്ട് ഭഗവാൻ ശ്രീനിവാസനും, പദ്മാവതിദേവിയും പോയ ദിശയിലേക്ക് ഓടി. കുറച്ചകലെയായി അവരെ മുനിക്ക് കാണാൻ കഴിഞ്ഞു. അവരുടെ അടുത്തെത്തുന്നതിനായി മുനിവരൻ വീണ്ടും ഓടി, തെലുങ്ക് ഭാഷയിൽ വിളിച്ചു തുടങ്ങി, സ്വാമി (ദേവ) ഗോവു (പശു) ഇന്ദാ (എടുക്കുക) തെലുങ്കിൽ ഗോവു എന്നാൽ പശു, ഇന്ദ എന്നാൽ കൊണ്ടുപോകുക സ്വാമി, ഗോവു ഇന്ദാ. .. സ്വാമി ഗോവു ഇന്ദാ.. സ്വാമി ഗോവു ഇന്ദാ.. സ്വാമി ഗോവു ഇന്ദാ.. (പശുവിനെ എടുത്തോളൂ സ്വാമി) പലതവണ വിളിച്ചിട്ടും ഭഗവാൻ നോക്കിയില്ല. പക്ഷേ, കേൾക്കാൻ തുടങ്ങി. ദൈവത്തിന്റെ ലീല അപാരം തന്നെ! ആ വാക്കുകളുടെ പരിവർത്ഥനം ഭഗവാന്റെ ശ്രദ്ധയെ ആകർഷിച്ചു. സ്വാമി ഗോവിന്ദ, സ്വാമി ഗോവിന്ദ, സ്വാമി ഗോവിന്ദ, ഗോവിന്ദ ഗോവിന്ദ ഗോവിന്ദാ..!!
മഹർഷിയുടെ ആവർത്തിച്ചുള്ള വിളികൾക്ക് ശേഷം, ഭഗവാൻ ശ്രീനിവാസ വെങ്കിടേശ്വരനും പദ്മാവതി ദേവിയും പിന്തിരിഞ്ഞ് മഹർഷിയിൽ നിന്ന് വിശുദ്ധ പശുവിനെ സ്വീകരിച്ചു. ഭഗവാൻ ശ്രീനിവാസൻ മുനിയോട് പറഞ്ഞു, "മുനിവരാ, ബോധാവസ്ഥയിലോ , അബോധാവസ്ഥയിലോ അങ്ങ് എനിക്കേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടതായ ഗോവിന്ദ നാമം ഇതിനകം 108 തവണ ഉച്ചരിച്ചു. കലിയുഗാന്ത്യം വരെ പുണ്യസപ്തമായ ഏഴുമലകളിൽ ഒരു വിഗ്രഹരൂപത്തിൽ ഞാൻ ഭൂമിയിൽ വസിക്കും, എന്റെ എല്ലാ ഭക്തന്മാരും എന്നെ "ഗോവിന്ദ" എന്ന് വിളിക്കും. ഈ പുണ്യമായ ഈ ഏഴുമലകളിൽ എനിക്കായി ഒരു ക്ഷേത്രം പണിയും, എല്ലാ ദിവസവും ധാരാളം ഭക്തർ എന്നെ കാണാൻ വരും. മലകയറുമ്പോഴോ ക്ഷേത്രത്തിൽ മുന്നിൽ നിൽക്കുമ്പോഴോ ഭക്തർ എന്നെ ഈപേരിൽ “ഗോവിന്ദ” എന്ന് വിളിക്കും. മുനിരാജ് ദയവായി ശ്രദ്ധിക്കുക, എന്നെ ഈ പേരിൽ വിളിക്കുമ്പോൾ, നിങ്ങളെയും ഓർക്കും, എന്തുകൊണ്ടെന്നാൽ; ഈ സ്നേഹനിർഭരമായ ഗോവിന്ദ നാമത്തിന് കാരണം അങ്ങാകുന്നു.
എന്തെങ്കിലും കാരണത്താൽ ഒരു ഭക്തന് ക്ഷേത്രത്തിൽ വരാൻ കഴിയാതെ വന്നാൽ, എന്റെ 'ഗോവിന്ദാ' എന്നപേര് ഓർക്കുക.. അപ്പോൾ അവന്റെ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളും ഞാൻ നിറവേറ്റും. ഏഴുമല കയറുമ്പോൾ ഗോവിന്ദ നാമം വിളിക്കുന്ന എല്ലാ ഭക്തർക്കും ഞാൻ മോക്ഷം നൽകും.
ജയ് ഗോവിന്ദാ! ഗോവിന്ദാ! ഗോവിന്ദാ!....
No comments:
Post a Comment