കർമ്മങ്ങൾ പ്രാപ്തമാക്കുവാനായി അഞ്ചു തത്വങ്ങൾ

കർമ്മങ്ങൾ പ്രാപ്തമാക്കുവാനായി അഞ്ചു തത്വങ്ങൾ

ചിത്തത്തെ ആത്മ തൃപ്തവും, ഭാവുകവും, ആശാവാദി അഥവാ ശുഭാപ്തിവിശ്വാസവും ഉൾക്കൊണ്ട്‌ നിർഭയമാക്കുകിൽ ഭഗവത് കർമ്മഭക്തികൾ അധികമേറെ ചെയ്യുവാൻ കഴിയു, എന്നാൽ ഇതിനായി അധികമേറെ ശക്തി പ്രാപ്തമാക്കേണ്ടതുമാണ് ശക്തി കുറവാണെങ്കിൽ എങ്ങനെയാണ് അധികമേറെ കർമ്മങ്ങൾ ചെയ്യുവാൻ കഴിയുക ? അതിനായി എകാഗ്രതക്കായി അധികം ശക്തി പ്രാപ്തമാക്കുവാനായി അഞ്ചു തത്വങ്ങൾ ആവശ്യമായിരിക്കെണ്ടാതാണ്.

1. സേവ :-

സേവ എന്നാൽ മറ്റുള്ളവർക്കുവേണ്ടി നിരപേക്ഷ അന്തകരണത്താൽ നമ്മുടെ ശക്തി വിനിയോഗിക്കുക എന്നതാണ്. ഈ നിരപേക്ഷ അല്ലങ്കിൽ ഉപാധികൂടാതെ നിസ്വാർത്ഥചിത്തം എങ്ങനെയാണ് ഉണ്ടാകുക ? അതുണ്ടാകുവാനായി ഭഗവാൻ തന്നെ നിമിത്തമായെ കഴിയു ( Instrumental Devotion ) ഭഗവാനോട് അടുത്തുള്ള സ്നേഹം അഥവാ ഭക്തിയാൽ മാത്രമേ നിരപേക്ഷത സേവകൾ ചെയ്യുവാൻ സാധിക്കു. സേവ എന്നത് ഭക്തി നിറഞ്ഞുള്ളതല്ലാ എങ്കിൽ അതിനർത്ഥവും ഉണ്ടാകില്ലാ കാരണം ഭക്തിയില്ലാത്ത സേവയിൽ പ്രഭുത്വം ഉല്പന്നമാകും യജമാനത്വം അതായത് ഞാൻ കാരണം എന്ന അഹങ്കാരം, അങ്ങനെ ആകുമ്പോൾ ആരിലേക്കാണോ നാം കർമ്മം അല്ലങ്കിൽ സേവകൾ അർപ്പിക്കുന്നതു അവരിൽ ദീനതയുടെ ഭാവം ഉല്പന്നമാകുന്നു അത് സേവാനുഭവനു ശോഭ നല്കുന്ന ഒന്നാകില്ല അതൊരു ആശ്രയത്വമാണ്‌ അവിടെ ഉണരുന്നത് അല്ലങ്കിൽ നിർജീവത്വം അതിനാൽ സേവയും ഈശ്വര കാര്യാർത്ഥമെന്ന് കണ്ടാകണം ചെയ്യേണ്ടത്. സേവ സേവ എന്ന് നാം പറയുന്നതിന്റെ താല്പര്യം എന്താണ് ? ആധികാരികത്വങ്ങളുടെ ഉചിതമല്ലാത്ത ഉത്തരവുകളെ ആത്മാർത്ഥമെന്നുകണ്ടു ആരാധന ചെയ്യുകയോ വഴിപാടുകൾ സമർപ്പിക്കുകയൊ അല്ല സേവ എന്നത് ഈശ്വരൻ തന്ന ഈ ജീവനെ വിചാര അറിവുകൾ ഉൾക്കൊണ്ട്‌ ആധ്യാത്മിക മാർഗ്ഗത്തിൽ വരുത്തുവാനും അതിലൂടെ സമൂഹത്തിൻ ഓരോ ജീവനെയും ഈശ്വര മാർഗ്ഗത്തിലേക്ക്നയിക്കുവാനും കുടുംബ പരിവാരത്തിൽ ഭാവപൂർണ്ണ ജീവിതം വരുത്തുവാനുമുള്ള ഒന്നാണ് സേവ എന്നത്.

2. സ്വാദ്ധ്യായം :-

എന്താണത് സ്വാദ്ധ്യായം ? ഭാഗവാനോടായി സ്നേഹവും ആത്മീയതയും ഉല്പന്നമാക്കുക, ഭഗവാനും ഞാനും സംബന്ധമായ വേദ ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ വിചാരധാര ( അറിവുകളുടെ ) ബോധം ഉൾകൊണ്ട പഠനം അത് തന്നെ സ്വാദ്ധ്യായം. ഇതിനായി മനുഷ്യന് ആത്മീയത നിർമ്മാണമാകേണ്ടതും സ്വയം അവനവനെ മറക്കുവാനുള്ള ജ്ഞാനവും ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടതുണ്ട് . ഇത് എപ്പോൾവരെ സാധ്യമാകുന്നില്ലയോ അപ്പോൾവരെയും മനസ്സിന് ശക്തി ഉണ്ടാകുന്നതുമല്ലാ, പഴയകാലങ്ങളിൽ കൂട്ടു കൂട്ടായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന കാലങ്ങളിലും പോലും ഈ വ്യവസ്ഥകൾ ഗൃഹാന്തരീക്ഷങ്ങളിൽ നടന്നു പോന്നിരുന്നതുമാണ് ഇന്നും ചില ഉത്തമ കുടുംബങ്ങളിലും ആശ്രമങ്ങളിലും നിലനിന്നു പോരുന്നുമുണ്ട് ഇല്ലാന്ന് പറയുക സാധ്യമല്ലാ, അവരുടെ ഒക്കെ ഫലം കൊണ്ടാണ് ഇന്ന് ഈ വരികളൊക്കെ നമുക്ക് ലഭിക്കുന്നതും ഒരർത്ഥത്തിൽ എന്നതാകും ശരി,

സ്വാധ്യായത്തിൽ മനുഷ്യന് സ്വയം തന്നെ മറന്നുകൊണ്ട് ( അർത്ഥം അജ്ഞതയെ കളഞ്ഞു സ്വയം തന്നെ അറിയുക എന്നതാണ് ) തേജസ്വിതവും ഭാവപൂർണ്ണവുമായ ജീവനെ വളർത്തി എടുക്കുവാനുള്ള പ്രയാസങ്ങളാണ് ചെയ്യേണ്ടി ഇരിക്കുന്നത് . ആരാണ് തേജസ്വിതൻ ? മറ്റുള്ളവരിൽ ഗൗരവം കാണുന്നവൻ ആരാണോ അവനാണ് തേജസ്വിതൻ. ഇങ്ങനെ ഉള്ളവൻ ആത്മ ഗൗരവം ഉള്ളവനും മറ്റുള്ളവരുടെ നന്മകൾ വരുത്തുന്നവനും ആയിരിക്കും .

3. സംയമം (ക്ഷമ) :-

ഭഗവാൻ നമുക്ക് തന്നിട്ടുള്ള ശക്തി എന്താണോ അതിൽ നിന്നും വികാരത്തിനു എത്ര നല്കണം എത്ര ചിലവാക്കണം ? എന്തിന്റെ വിചാരം ഉൾക്കൊണ്ട്‌ കൊണ്ട് ചിലവാക്കുന്നുവോ അവനാണ് സംയമി എന്നത്. അതാണ്‌ ഭഗവാൻ ഗീതയിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നത് '' യുക്താഹാരവിഹാരസ്യ '' ആഹാരവും വിഹാരവും അഥവാ ആഹാരവും വിനോദവും സംയമിതമായിരിക്കണം.

4. സത്യം :-

സതെ ഹിതം സത്യം . എന്താണോ സത്യമായുള്ളത് എന്താണ് ഈശ്വരന്റെ മാർഗ്ഗം കൊണ്ടെത്തിക്കുന്നത് അത് തന്നെ സത്യം ഈശ്വരന്റെ അരികിലേക്ക് നമ്മെ കൊണ്ടെത്തിക്കുന്ന വിചാരങ്ങൾ, വാണി, വ്യവഹാര ക്രിയകൾ സത്യമാണ് ആ പ്രാപ്തിയിൽ ചിത്തത്തിൻ ഏകാഗ്രത ആസനമായി മാറുന്നു.

5. സാധന :-

എന്താണ് സാധന ? സങ്കല്പത്തിന്റെയും സിദ്ധിയുടെയും മാധ്യമത്തിൽ ഉള്ള മാർഗ്ഗം തന്നെ സാധന.സിദ്ധിയുടെ മുനമ്പിൽ വേഗം ചെന്നെത്തുന്നവന് അവ ദഹിപ്പിക്കുവാനുള്ള കഴിവ് ഉണ്ടായിരിക്കയില്ലാ, പല്ലുകൾ കൊണ്ട് ചവച്ചു അരച്ച് കഴിക്കാതെ ആർത്തി മൂത്തു ഭക്ഷണം വാരി അടിക്കുകിൽ അത് ദഹനകേടുകൾ സംഭാവിക്കുംപോലെ തന്നെ . ഇങ്ങനെ ഉള്ളത് ഉചിതമായ മാർഗ്ഗവുമല്ല. കേവലം സങ്കല്പഗതനായി ഇരുന്നു കഴിഞ്ഞു പോകുന്നവനും സ്വീകാര്യമല്ലാ, എന്നാൽ സങ്കൽപം ചെയ്തുകൊണ്ട് ഉചിതമായ രൂപത്തിൽ സാധന ചെയ്തു പോകുക അങ്ങനെ പ്രാപ്തമാകുന്ന സിദ്ധിക്കാണ് മൂല്യമുള്ളത് . ഈ അഞ്ചു കാര്യങ്ങളും ജീവനിൽ അല്ലങ്കിൽ ജീവിതത്തിൽ വന്നു ഭവിക്കുകിൽ അധികം ശക്തി ലഭ്യമാകുന്നതാണ് അതോടു ചിത്തം സരളമായി തന്നെ എകാഗ്രതമാകുകയും ആകുന്നു .

മുന് പറഞ്ഞ ബാഹ്യ കാര്യങ്ങളിലൂടെ ചിത്തേകാഗ്രത പ്രക്രിയകൾ സരളമായി നിർമ്മാണമാകാം എന്നാൽ അതിനോടൊപ്പം തന്നെ മനോവിജ്ഞാന ( ആന്തരികമായ ) കാര്യങ്ങളുടെ വിചാരവും ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. മനുഷ്യന്റെ ആകാരം ഭഗവാനിൽ കണ്ടു ചിത്തം എകാഗ്രതമാക്കുവാനായി ചില ബാഹ്യ കാര്യങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്‌ അപ്രകാരം ആന്തരികമായും ആവശ്യം തന്നെ. തുടക്കത്തിൽ ആന്തരികമായ അവധാനം എന്നത് മനസ്സിന്റെ ഒരു ശക്തി ( Faculty ) ആയാണ് കാണ്ടിരുന്നു എന്നാൽ ഇനി പറയാനുള്ളത് അവധാനത്തിൻ മനസ്സിൽ ഒരു നിശ്ചിത സ്ഥാനം ഇല്ലാ എന്നതാണ് അത് മനസ്സിന്റെ ശക്തിയെ അല്ലാ എന്നതാണ് അവധാനം എന്നത് ഒരു മനോവ്യാപാരമാണ് ( Attention ) ഈ അവധാനം ഏതെങ്കിലും ഒരു സ്ഥാനം കേന്ദ്രിതമായി നില്ക്കുന്ന ഒന്നല്ല താനും.