മീമാംസ
ഭാഗം - 6
വാക്കുകളുടെ നിത്യത:
വേദവിധികൾ (ശബ്ദം) ധർമ്മത്തെ അറിയാനുള്ള ശരിയായ മാർഗ്ഗം മാത്രമാണെന്ന് വാദിച്ചുകൊണ്ട്, ജൈമിനി വാക്കുകൾ (ശബ്ദം) ശാശ്വതമാണെന്ന് തെളിയിക്കേണ്ടതുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, വാക്കിൻ്റെ ശാശ്വതതയ്‌ക്കെതിരെ വിവിധ വാദങ്ങളുണ്ട്,
(i) കുറച്ച് പരിശ്രമത്തിന് ശേഷം ഇത് നിർമ്മിക്കപ്പെടുന്നു (ഞങ്ങൾ അത് ഉച്ചരിക്കുന്നു)
(ii) ഇത് ശാശ്വതമല്ല (അത് ഉച്ചരിച്ചതിന് ശേഷം ശബ്ദം മരിക്കുന്നു)
(3) ഇത് വർദ്ധിപ്പിക്കാം. (പലരും ഉച്ചരിച്ചാൽ) മുതലായവ. ജൈമിനി ഒന്നൊന്നായി എതിർപ്പുകൾ നിരസിച്ചു. വാക്കുകൾ ശാശ്വതമാണെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു അല്ലെങ്കിൽ അത് ഉച്ചരിക്കാൻ നമുക്ക് എങ്ങനെ അറിയാം? നമ്മൾ ചില വാക്ക് ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ, അത് ഉൽപ്പാദനമായിരുന്നില്ല, പകരം വാക്കിൻ്റെ പ്രകടനമാണ്. വചനം കേവലം അസ്തിത്വത്തിലേക്ക് കൊണ്ടുവരാൻ വേണ്ടിയാണെന്ന് ഞങ്ങൾ കരുതുന്നുവെങ്കിൽ മാത്രമേ വാക്ക് ക്ഷണികമാണെന്ന് തോന്നുകയുള്ളൂ, പക്ഷേ നാം വാക്ക് ഉച്ചരിക്കുന്നത് അത് ഉൽപ്പാദിപ്പിക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയല്ല, മറിച്ച് ആ വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതിനാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, നമ്മൾ 'പശു' എന്ന് ഉച്ചരിക്കുമ്പോൾ അത് കേൾക്കുന്ന എല്ലാവർക്കും നമ്മൾ എന്താണ് ഉദ്ദേശിക്കുന്നതെന്ന് മനസ്സിലാകും. പണ്ടുമുതലേ, 'പശു' എന്ന വാക്ക് മാറ്റമില്ലാതെ തുടർന്നു, ഇത് 'പശു' എന്ന വാക്കിന് മാത്രമല്ല, മറ്റെല്ലാ പദങ്ങൾക്കും ബാധകമാണ്. അതിനാൽ വാക്ക് ശാശ്വതമായിരിക്കണം.
എന്നിരുന്നാലും, വേദവിധികൾ കേവലം വാക്കുകളായിരുന്നില്ല; അവ വാക്യങ്ങളാണ്, വാക്കുകളുടെ ശേഖരം. വാക്കുകൾ ശാശ്വതമാണെങ്കിലും വാക്യങ്ങൾ ശാശ്വതമല്ലെന്ന് പൂർവ്വപക്ഷൻ വാദിച്ചു. വാക്യങ്ങൾ വാക്കുകളുടെ ശേഖരമാണ്, ഗ്രഹണത്തിന് പദങ്ങളുടെ കേവലമായ അർത്ഥത്തേക്കാൾ കൂടുതൽ ആവശ്യമാണ്. ഒരു വാക്യം രചിക്കുന്ന വാക്കുകൾ പ്രകടിപ്പിക്കുന്നതല്ലാതെ മറ്റൊന്നും പ്രകടിപ്പിക്കുന്നില്ലെന്ന് ജൈമിനി എതിർക്കുന്നു. ഒരു വാക്യം സ്വതന്ത്രവും സ്വയം പര്യാപ്തവുമാണെന്ന് അദ്ദേഹം അങ്ങനെ വാദിക്കുന്നു, വാക്കുകൾ പോലെ തന്നെ.
തദ്ഭൂതാനാം ക്രിയാർത്ഥേൻ സാമാന്യസ്യ-അർത്ഥസ്യ തന്നി-മിത്തത്ബാത്
(തദ്ഭുതാനാം ക്രിയാർത്ഥേൻ സമംന്യഃ അർത്ഥസ്യ തന്നിമിത്തവത്)
ഘടകഭാഗങ്ങളുടെ (തദ്ഭുതാനം) അർത്ഥം ഉച്ചാരണം (തദ്ഭുതനം) അതായത് വാക്കുകൾ ഒരു പ്രവൃത്തിയുടെ (ക്രിയാർതേൻ) വസ്തുക്കളോടൊപ്പമാണ്, അർത്ഥം അല്ലെങ്കിൽ അർത്ഥം (അർത്ഥസ്യ) അത് രചിക്കുന്ന പദങ്ങളുടെ അർത്ഥത്തെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു (തന്നിമിത്തവത്).
വാക്യങ്ങൾ ശാശ്വതവും വേദവിധികൾ വാക്യങ്ങളുമായതിനാൽ, ശാശ്വതവും സ്വതന്ത്രവും സ്വയംപര്യാപ്തവുമായവയും ഉണ്ട്.
വേദഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ വർഗ്ഗീകരണം:
അടുത്തതായി, ജൈമിനി വേദത്തിൻ്റെ ഉള്ളടക്കം പരിശോധിക്കുന്നു. വേദഗ്രന്ഥങ്ങളെ രണ്ട് തരങ്ങളായി തരംതിരിച്ചിട്ടുണ്ട്,
(i) മന്ത്രം (मन्त्र) (സംഹിത എന്നും അറിയപ്പെടുന്നു)
(ii) ബ്രാഹ്മണ (ബ്രഹ്മണം);
തച്ചോദകേശു മന്ത്ര-ആഖ്യാ (തച്ചോദേസു മന്ത്രം-ആഖ്യ)
ശേഷേ ബ്രാഹ്മണശബ്ദ: (സെസെ ബ്രാഹ്മണ ശബ്ദം)
അർത്ഥം, ഒരു നിശ്ചിത പ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട വേദഗ്രന്ഥങ്ങൾ മന്ത്രവും ബാക്കിയുള്ളത് ബ്രാഹ്മണവുമാണ്.
മന്ത്രം: നിർവചനം, 'നിർദ്ദിഷ്ട പ്രവർത്തനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന വേദ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ മന്ത്രമാണ്' എന്നത് താൽക്കാലികമാണ്. പിൽക്കാല വ്യാഖ്യാതാക്കൾ മന്ത്രത്തെ നിർവചിച്ചത് 'കരണം (കരണം)' എന്നാണ് - വാദ്യോപകരണങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ വഴിപാടുകൾ. ആ നിർവചനവും വളരെ വിശാലമാണ്, പിന്നീട്, മന്ത്രങ്ങൾ വേദഗ്രന്ഥങ്ങളായി നിർവചിക്കപ്പെട്ടു, അവ കേവലമായ അവകാശവാദങ്ങളാണ്, അതായത് ഒരു പ്രവർത്തനത്തിന് ആജ്ഞാപിക്കുകയോ ആവശ്യപ്പെടുകയോ ചെയ്യരുത്. എന്നിരുന്നാലും, ഉറപ്പുനൽകാത്ത ചില അംഗീകൃത മന്ത്രങ്ങളുണ്ട്. അങ്ങനെ പ്രഭാകരൻ മന്ത്രത്തെ നിർവചിച്ചിരിക്കുന്നത് പണ്ഡിതന്മാർ മന്ത്രം എന്ന പേര് പ്രയോഗിക്കുന്ന വേദഗ്രന്ഥങ്ങളാണ്. മന്ത്രങ്ങളെ (i) ഋക്, (ii) സാമ, (iii) യജുസ് എന്നിങ്ങനെ മൂന്ന് തലകളായി തരം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ജൈമിനി അവരെ ഇങ്ങനെ നിർവചിച്ചു:
ഋക് മന്ത്രം: തേഷാം യോക് യത്ര അർത്ഥബഷേൻ പദബ്യബസ്ത ( തേസാം ഋഗ് യാത്ര അർത്ഥവാസൻ പദവ്യവസ്ഥ )
അർത്ഥം, 'പദ' - ഒരു ഖണ്ഡം അല്ലെങ്കിൽ പ്രാസ സ്കീം ആയി ഒരു വിഭജനം ഉണ്ടാകുമ്പോൾ , മന്ത്രത്തെ ഋഗ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു. വിഭജനം അർത്ഥത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലോ മീറ്ററിൻ്റെ അടിസ്ഥാനത്തിലോ ആകാം. ഋക് മന്ത്രങ്ങൾ ഉച്ചത്തിൽ ചൊല്ലണം.
സാമ മന്ത്രം: ഗാതിഷു സാമഖ്യ ( ഗിതിസു സമഖ്യ )
അർത്ഥം, (മന്ത്രങ്ങൾക്കിടയിൽ) സംഗീതത്തിന് സമൻ എന്ന പേര് നൽകിയിരിക്കുന്നു, അതായത് ഒരു മന്ത്രം സംഗീതത്തിൽ സജ്ജീകരിച്ച് ആലപിക്കുമ്പോൾ അതിനെ സാമ എന്ന് വിളിക്കുന്നു. ഈ മന്ത്രങ്ങൾ ആലപിക്കപ്പെടുന്നു.
യജുസ് മന്ത്രം: शेषे यजु शब्दा (sese Yaju Sabda)
അർത്ഥം, വിശ്രമം അതായത് ഋക്കും സമനും അല്ലാത്ത മന്ത്രങ്ങളെ യജുസ് എന്ന് വിളിക്കുന്നു. അവ മൃദുവായി പാരായണം ചെയ്യേണ്ടതാണ്. ഇതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് മറ്റൊരു പേര് പരാമർശിക്കപ്പെട്ടു; निगदो (നിഗഡ). നിഗദയെ മന്തയുടെ നാലാമത്തെ വിഭാഗമായി പൂർവപക്ഷം കണക്കാക്കി, അതിൻ്റെ പ്രത്യേക ഗുണങ്ങൾ കാരണം; അവ സ്തുതിയുടെയോ അഭിസംബോധനയുടെയോ രൂപത്തിലാണ്, അവ ഉച്ചത്തിൽ പാരായണം ചെയ്യേണ്ടതുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, ജൈമിനി വിയോജിക്കുകയും ആ മന്ത്രങ്ങളും യജുസിൽ ഉൾപ്പെട്ടിട്ടുണ്ടെന്ന് വാദിക്കുകയും ചെയ്തു.
ഋക് മന്ത്രങ്ങളെ 'പാദ' ആയി വിഭജിക്കുകയും സാമ ആലപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതിനാൽ, ഒരു വാക്യം അല്ലെങ്കിൽ കൂടുതൽ കൃത്യമായി പറഞ്ഞാൽ, ഒരു മന്ത അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് തിരിച്ചറിയുന്നത് അവർക്ക് വളരെ എളുപ്പമായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും, യാജൂസ് മന്ത്രങ്ങൾ ചെറിയതോ മെക്കാനിക്കൽ വിഭജന അടയാളങ്ങളോ ഇല്ലാതെ ഗദ്യത്തിലാണ് എഴുതിയത്. ഇവിടെ, ഒരു വാചകം അല്ലെങ്കിൽ ഒരു മന്ത്രം എവിടെ അവസാനിക്കുന്നു എന്ന് വേർതിരിച്ചറിയാൻ ബുദ്ധിമുട്ടായിരുന്നു. യജൂസ് മന്ത്രങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ജൈമിനി വാക്യഘടനാപരമായ ബന്ധം, ഒരു വാക്യം എങ്ങനെ വേർതിരിച്ചറിയാമെന്നും ചർച്ച ചെയ്തു. വാക്യഘടനാപരമായ ഐക്യത്തിനായുള്ള അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ നിയമം ( ഏകവാക്യത ) 'ഇത്രയും കാലം ഒരൊറ്റ ആശയം നിരവധി വാക്കുകളാൽ പ്രകടിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു, അത് വേർപെടുത്തിയാൽ ആവിഷ്‌കാരത്തിൽ കുറവാണെന്ന് കണ്ടെത്തി, അവ ഒരൊറ്റ വാക്യമായി കണക്കാക്കണം'. വാക്യഭേദവും ( വാക്യഭേദ ) അദ്ദേഹം അനുവദിച്ചു. വിഭജനം നടത്താൻ വ്യക്തമായ നിർദ്ദേശമുണ്ടെങ്കിൽ, അല്ലെങ്കിൽ മറ്റൊരു നിർമ്മാണം സാധ്യമല്ലാത്തപ്പോൾ, ഒരൊറ്റ വാചകം ഭാഗങ്ങളായി വിഭജിക്കുന്നത് അനുവദനീയമാണ്, അതിനാൽ ഓരോ ഭാഗങ്ങളിലും ഒരൊറ്റ ആശയം അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. ദീർഘവൃത്താകൃതിയിലുള്ള വിപുലീകരണത്തിൻ്റെ ( അനുസംഗ ) വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട നിയമവും ജൈമിനി നൽകി. ഒരു വാക്യത്തിൻ്റെ മൂന്ന് അവശ്യ കാര്യങ്ങൾ, ആകാംക്ഷ (അകാംഖ്യ) അല്ലെങ്കിൽ അഭിലഷണീയത, യോഗ്യത (യോഗിത) അല്ലെങ്കിൽ ഫിറ്റ്നസ്, സന്നിധി (സന്നിധി) അല്ലെങ്കിൽ സാമീപ്യമാണെന്ന് അദ്ദേഹം അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. ആദ്യത്തേത് അഭികാമ്യമാണ്, നമ്മൾ പശു എന്ന വാക്ക് പറഞ്ഞാൽ, വാചകം പൂർത്തിയാക്കാൻ മറ്റ് ചില വാക്കുകളുടെ സഹായം ആവശ്യമാണ്, ഉദാ: പശുവിനെ കൊണ്ടുവരിക. രണ്ടാമത്തേത് ഫിറ്റ്നസ് ആണ്, 'തീയിൽ തളിക്കുന്നത് അനുയോജ്യമല്ല, അത് വെള്ളത്തിൽ തളിക്കണം. മൂന്നാമത്തേത് സാമീപ്യമാണ്. “രാവിലെ കൊണ്ടുവരിക, വൈകുന്നേരം വെള്ളം കൊണ്ടുവരിക” എന്ന് നമ്മൾ പറഞ്ഞാൽ, ' കൊണ്ടുവരിക', 'വെള്ളം' എന്നീ പദങ്ങൾക്ക് സാമീപ്യമില്ലാത്ത വാക്യത്തിന് അർത്ഥമില്ല. അങ്ങനെ അദ്ദേഹം ദീർഘവൃത്താകൃതിയിലുള്ള വിപുലീകരണത്തിൻ്റെ തത്വം അല്ലെങ്കിൽ (അനുസംഗ) എണ്ണുന്നു.
അനുഷങ്ഗോ ബാക്യസമാപ്തി സർബേഷു തുല്യയോഗിത്ബാത് (അനുസംഗഃ വാക്യസമാപ്തി സർവേസു തുല്യയോഗ്യവത്)
അർത്ഥം ദീർഘവൃത്താകൃതിയിലുള്ള വിപുലീകരണം (അനുസംഗ) വാക്യം പൂർത്തിയാക്കാൻ സഹായിക്കുന്നു (വാക്യസമാപ്തി) അത് എല്ലാവർക്കും ഒരുപോലെ ബാധകമാണ് (തുല്യയോഗ്യവത്).
'ധർമ്മം' സംബന്ധിച്ച മന്ത്രങ്ങളുടെ ഉപയോഗത്തെക്കുറിച്ച് സ്വാഭാവികമായും ചോദ്യങ്ങൾ ഉയർന്നുവരുന്നു. വേദങ്ങൾ അനുശാസിക്കുന്ന കർമ്മങ്ങൾ ധർമ്മവും നിർവചനപ്രകാരം മന്ത്രങ്ങൾ അനുശാസനങ്ങളല്ലാത്തതും ആയതിനാൽ, ധർമ്മത്തിന് എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോ? ധർമ്മത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, മന്ത്രങ്ങൾ നിർവചനമില്ലാത്തതിനാൽ അർത്ഥശൂന്യവും ഉപയോഗശൂന്യവുമാണെന്നായിരുന്നു പൂർവപക്ഷ വീക്ഷണം. അവർ വിവിധ വാദങ്ങൾ നിരത്തുന്നു, മന്ത്രങ്ങൾക്ക് പിന്തുണയ്‌ക്കാനും വിശദീകരിക്കാനും മറ്റ് വാക്യങ്ങൾ ആവശ്യമാണ്, ഇതിനകം അറിയാവുന്നവ അവർ പലപ്പോഴും പരാമർശിക്കുന്നു, ചിലപ്പോൾ അവർ ഇല്ലാത്തവ വിവരിക്കുന്നു, പലപ്പോഴും പരസ്പരം വിരുദ്ധമാണ്, മന്ത്രങ്ങളുടെ അർത്ഥം ഒരിക്കലും പഠിപ്പിക്കില്ല. ജൈമിനി എതിർത്തു. പൂർവപക്ഷ വീക്ഷണം. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ അഭിപ്രായത്തിൽ, മന്ത്രങ്ങൾ അനുശാസന ഗ്രന്ഥങ്ങൾ അനുശാസിക്കുന്ന പ്രവൃത്തികളുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് കാര്യങ്ങൾ ഉറപ്പിക്കുകയും ഓർമ്മിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നതാണ്. അങ്ങനെ അവ ധർമ്മവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് ഉപയോഗപ്രദമായ ഒരു ലക്ഷ്യമാണ് നൽകുന്നത്.
ബ്രാഹ്മണ:
മന്ത്രമായി വർഗ്ഗീകരിക്കാൻ കഴിയാത്ത വേദഗ്രന്ഥങ്ങൾ ബ്രാഹ്മണമാണ്. ബ്രാഹ്മണ ഗ്രന്ഥങ്ങളെ അഞ്ച് തലകളായി തിരിച്ചിരിക്കുന്നു,
(i) कर्मौतपत्ति वाक्य Karmotpatti-vākya: ഒരു കർമ്മത്തിൻ്റെ നിർവചനം, ഉദാ: 'ഒരാൾ അഗ്നിഹോത്രം അനുഷ്ഠിക്കണം
(ii) ഗുണ വാക്യ പാഠങ്ങളുടെ വിശദാംശം: കൽപ്പിക്കപ്പെട്ട കർമ്മം, ഉദാ: "ഒരാൾ ഒരു പശുവിനെ അർപ്പിക്കണം
(iii) फ़ल वाक्य ഫല- വാക്യ: കൽപ്പിക്കപ്പെട്ട കർമ്മത്തിൽ നിന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ട ഫലങ്ങൾ, ഉദാ 'അഗ്നിഹോത്രം അനുഷ്ഠിക്കുന്നതിലൂടെ ഒരാൾക്ക് സ്വർഗ്ഗം ലഭിക്കും
(iv) फ़ल-गुण Phala-vaakya - vākya: ചില നിർദ്ദിഷ്ട ഫലങ്ങൾക്കായി പ്രത്യേക അനുബന്ധ വിശദാംശങ്ങൾ വ്യക്തമാക്കുന്ന ഗ്രന്ഥങ്ങൾ, ഉദാ 'മികച്ച കാഴ്‌ചയുടെ ആഗ്രഹം തൈര് ലിബേഷൻ വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നു
(v) സഗുണ കർമ്മോതപത്തി വാക്യ സഗുണ-കർമോത്പത്തി- വാക്യം: ഒരു ആക്‌സസ്സ് ഇൻജക്റ്റീവ് വിശദാംശങ്ങളോടൊപ്പം' സോമനോടൊപ്പം യാഗം നടത്തുക.
മറ്റൊരു വർഗ്ഗീകരണത്തിൽ ബ്രാഹ്മണ ഗ്രന്ഥങ്ങളെ ബിധി (വിധി), അർത്ഥം (അർത്ഥവാദം), നാമധേയ (നാമധേയ) എന്നിങ്ങനെ മൂന്നായി തരം തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ചുവടെ, ഞങ്ങൾ അവ സംക്ഷിപ്തമായി ചർച്ചചെയ്യുന്നു,
വിധി: പോസിറ്റീവ് അല്ലെങ്കിൽ നെഗറ്റീവ് നിർദ്ദേശങ്ങൾ അടങ്ങിയ ഗ്രന്ഥങ്ങളാണ് വിധികൾ, കൂടാതെ ധർമ്മത്തിൽ നേരിട്ട് സ്വാധീനമുണ്ട്. മൂന്ന് തരം വിധികൾ പരിഗണിക്കപ്പെട്ടു,
(i) अपुर्ब बिधि അപൂർവ-വിധി, ഉത്ഭവ ഉത്തരവുകൾ - അങ്ങനെ അനുശാസിക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ ചെയ്യാൻ കഴിയാത്ത ഒരു പ്രവൃത്തിയെ പ്രതിപാദിക്കുന്നു,
(ii) നിയമ-വിധി അല്ലെങ്കിൽ നിയന്ത്രിത ഉത്തരവുകൾ- അതേ ഫലത്തിനായി മറ്റ് പ്രവൃത്തികൾക്ക് മുൻഗണന നൽകുന്ന ഒരു പ്രവൃത്തി സ്ഥാപിക്കുന്നു,
(iii) പരിസംഖ്യാ വിധി - പരിഗണ്യ വിധി അല്ലെങ്കിൽ മുൻകൂർ അല്ലെങ്കിൽ നിർദ്ദിഷ്ട ഇൻജക്ഷൻ, ഇത് നിരവധി ബദലുകളിൽ നിന്ന് ചിലതിനെ തടയുന്നു.
അർത്ഥവാദം: നിർവചന സ്വഭാവമില്ലാത്തതും എന്നാൽ വിശദീകരണമോ പ്രഖ്യാപനമോ ആയ സ്വഭാവമുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളെ അർത്ഥവാദം എന്ന് വിളിക്കുന്നു. അർത്ഥവാദ ഗ്രന്ഥവും ധർമ്മവുമായുള്ള ബന്ധത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചോദ്യം ഉയർന്നുവരുന്നു. ധർമ്മത്തെ അറിയുന്നതിൽ അവ എന്തെങ്കിലും പ്രയോജനപ്രദമായ ഉദ്ദേശ്യം നിറവേറ്റുന്നുണ്ടോ? അവ ശാസനകളല്ലാത്തതിനാൽ, ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിൽ അവ ഒരു ലക്ഷ്യവും നിറവേറ്റുന്നില്ല എന്നായിരുന്നു പൂർവപക്ഷ വീക്ഷണം. അവ അവഗണിക്കാം. ജൈമിനി സമ്മതിച്ചില്ല. അർത്ഥവാദ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ പ്രകൃതിയിൽ നിരോധനമല്ലെങ്കിലും, മിക്കവാറും എല്ലായ്‌പ്പോഴും അവ മറ്റൊരു പാഠവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നുവെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. മിക്ക സമയത്തും അർത്ഥവാദ ഗ്രന്ഥങ്ങൾ പ്രലോഭിപ്പിക്കുകയും നിരോധന വാചകത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന പ്രവൃത്തി നിർവഹിക്കാൻ ഏജൻ്റിനെ പ്രേരിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ, ധർമ്മത്തെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അവർ ഉപയോഗപ്രദമായ ലക്ഷ്യം നിറവേറ്റുന്നു.
നാമധേയ: വേദത്തിൽ പലപ്പോഴും നമുക്ക് 'ഉദ്ഭിദ്,' 'അഗ്നിഹോത്രം,' 'സിത്ര' തുടങ്ങിയ വാക്കുകൾ കാണാം. അവ ശാസനയോ അർത്ഥവാദമോ മന്ത്രമോ ആയി കാണപ്പെടുന്നില്ല. ഈ സംശയങ്ങൾ ഉയർന്നുവരുമ്പോൾ, അവ യാഗങ്ങൾക്കുള്ള എന്തെങ്കിലും ഉപകരണങ്ങളാണോ അതോ യാഗങ്ങളുടെ പേരാണോ? വിശദമായ ചർച്ചകൾക്ക് ശേഷം ജൈമിനി യാഗത്തിൻ്റെ പേര് സൂചിപ്പിക്കുന്ന നാമധേയമാണെന്ന് പ്രഖ്യാപിച്ചു. അവന് എഴുതി,
അപിബ നാമധേയം സ്യാത് യദുത്പത്തബപൂർബമബിധായകത്ബാത് (അപി-വാ മമധേയം സ്യാത് യത്-ഉത്പത്തൗ-അപൂർവം)
അർത്ഥം, എന്നാൽ (അപിവ) തുടക്കത്തിൽ തന്നെ (യത്-ഉത്പത്തൗ) പുതിയതായി കാണപ്പെടുന്നത് (അപൂർവ) ഒരു നാമമായിരിക്കണം (നാമധേയ) കാരണം അത് നിരോധനാജ്ഞയാകാൻ കഴിയില്ല (അവിദ്യാകവത്).
ഒരു സ്റ്റോക്ക് ഉദാഹരണം, 'ഉദ്ഭിദ യജേത പശുകാമഃ' എന്നർത്ഥം ഉദ്ഭിദിനൊപ്പം കന്നുകാലി ബലി ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്താണ് ഈ 'ഉദ്ധിദ്?' യാഗത്തിനാണോ അതോ യാഗത്തിൻ്റെ പേരാണോ ഇത്. നമുക്കറിയാവുന്ന എന്തെങ്കിലും സൂചിപ്പിക്കുന്നതായി ആദ്യം നാം തിരിച്ചറിയുന്നില്ല. പദോൽപത്തി പരിശോധിച്ചതിനു ശേഷം മാത്രമേ അത് കോടാലി പോലെയുള്ള ഏതെങ്കിലും മുറിക്കുന്ന ഉപകരണമാകാമെന്ന് അനുമാനിക്കൂ. വളരെ പ്രയാസപ്പെട്ട് വാക്കിൻ്റെ അർത്ഥം ലഭിക്കുമ്പോൾ, അതിനെ പേരായി എടുക്കുന്നതാണ് കൂടുതൽ ന്യായമെന്ന് ജൈമിനി വാദിച്ചു. നാമധേയങ്ങൾ ധർമ്മത്തിൻ്റെ എന്തെങ്കിലും ഉദ്ദേശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റുന്നുണ്ടോ? നിരോധനാജ്ഞയില്ലാത്തതിനാൽ നാമധേയം ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിന് ഉപയോഗപ്രദമായ ഒരു ഉദ്ദേശ്യവും നിറവേറ്റുന്നില്ല എന്നതാണ് പൂർവ്വപക്ഷ വീക്ഷണം. ജൈമിനി വിയോജിച്ചു, ഒരു യാഗത്തിന് പേരിടുക എന്ന ഉപയോഗപ്രദമായ ഉദ്ദേശ്യമാണ് അവ നിറവേറ്റുന്നത്.
സ്മൃതിയുടെ അധികാരം (സ്മൃതി):
ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിൻ്റെ ആധികാരിക സ്രോതസ്സായി ജൈമിനി ആദ്യകാലത്ത് വേദങ്ങളെ പ്രഖ്യാപിച്ചെങ്കിലും പിന്നീട് അദ്ദേഹം സ്മൃതികളിലേക്ക് അധികാരം വ്യാപിപ്പിച്ചു.
ഹിന്ദു പുണ്യഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ ഒരു കോർപ്പസ് ആണ് സ്മൃതികൾ, വേദത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമായി ഇത് മനുഷ്യരുടെ സൃഷ്ടിയാണ്. അവർ വേദചിന്തകളെ വിശദീകരിക്കുകയും വ്യാഖ്യാനിക്കുകയും ക്രോഡീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. മനു, യാജ്ഞവൽക്യൻ, വസിഷ്ഠൻ, ഗൗതമൻ തുടങ്ങിയവർ, ഇതിഹാസ അല്ലെങ്കിൽ ഇതിഹാസങ്ങളായ രാമായണം, മഹാഭാരതം, കൽപ്പസൂത്രങ്ങൾ എന്നിവ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന ചരിത്രം, ശ്രൗതം, ഗൃഹ്യം, ധർമ്മം, ആറ് വേദാംഗങ്ങൾ, പുരാണങ്ങൾ എന്നിങ്ങനെ ശരിയായ എല്ലാ സ്മൃതികളും സ്മൃതികളിൽ ഉൾപ്പെടുന്നു. . മറ്റ് ഹൈന്ദവ തത്ത്വചിന്തകൾ വേദങ്ങളുടെ അധികാരം സ്വീകരിക്കുമ്പോൾ, സ്മൃതികളെ അവഗണിച്ചപ്പോൾ, മീമാംസ, ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അവരുടെ അധികാരത്തെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കുകയും ആത്യന്തികമായി ഒരു നിശ്ചിത പരിധിക്കുള്ളിൽ അവരുടെ അധികാരം അംഗീകരിക്കുകയും ചെയ്തു. എന്തുകൊണ്ടാണ് ജൈമിനിക്ക് സ്മൃതിയിലേക്ക് അധികാരം നീട്ടണമെന്ന് തോന്നിയത്? ഒരുപക്ഷേ, ജൈമിനിയുടെ കാലമായപ്പോഴേക്കും, വേദം വിദൂരമായി പുരാതനമായിത്തീർന്നു, കൂടാതെ വേദം അനുശാസിക്കുന്ന ചില ലളിതമായ ആചാരങ്ങളിൽ ഹിന്ദുക്കൾ കൂട്ടമായി തൃപ്തരാകുമായിരുന്നില്ല. അവരെ തൃപ്‌തിപ്പെടുത്തുന്നതിന്, ഇതിനകം തന്നെ പ്രയോഗത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന വിപുലവും സങ്കീർണ്ണവുമായ ആചാരങ്ങൾ അവയ്ക്ക് അനുബന്ധമായി നൽകേണ്ടതുണ്ട്. പ്രാദേശിക ആചാരങ്ങളിലേക്കും അദ്ദേഹം അധികാരം വ്യാപിപ്പിക്കുന്നു. വേദത്തിൽ പഠിച്ച ആളുകൾ സ്മൃതികളും ആചാരങ്ങളും അംഗീകരിച്ചിട്ടുള്ളതിനാൽ, അവരുടെ സ്വഭാവവും ധർമ്മവുമായുള്ള ബന്ധം അന്വേഷിക്കേണ്ടത് പ്രധാനമാണെന്ന് വാദിച്ചു. സ്മൃതികൾ വേദേതരമായതിനാൽ ധർമ്മത്തിൻ്റെ ആധികാരികതയാകാൻ കഴിയില്ലെന്ന് പൂർവപക്ഷം വാദിച്ചപ്പോൾ ജൈമിനി വാദിച്ചു.
അപിബ കർത്തിസാമാന്യാത് പ്രമാണം അനുമാനം സ്യാത് (അപിവ കാർത്തിസാമാന്യത് പ്രമാണം അനുമാനം സ്യാത്)
അർത്ഥം, ഏജൻ്റ് ഒന്നുതന്നെയായതിനാൽ, അനുമാനം (അനുമാനം) തെളിവായിരിക്കും (പ്രമാണം). ഇവിടെ 'അനുമാനം' എന്നതുകൊണ്ട് ജൈമിനി എന്നാൽ സ്മൃതികൾ. അദ്ദേഹം വാദിച്ചു, 'അതെ, വേദം ധർമ്മത്തെ അറിയാനുള്ള ഏക മാർഗമാണ്, എന്നാൽ സ്മൃതികൾ ഒരേ ഏജൻ്റിനെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ളതാണ്, അതായത് വേദം, അതിനാൽ അവ വിശ്വസനീയമാണ്. വേദത്തിൽ കാണാത്ത സ്മൃതി വിധികളെക്കുറിച്ച് എന്തു പറയുന്നു. അങ്ങനെയെങ്കിൽ അത്തരം ഗ്രന്ഥങ്ങളുടെ സാന്നിധ്യം അനുമാനിക്കണമെന്ന് വാദിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, അദ്ദേഹം വ്യക്തമാക്കി,
വിരോധേ തു-അനപേക്ഷം സ്യാത്-അസതി ഹി-അനുമാനം (വിരോധേ തു-അനപേക്ഷം സ്യാത്-അസതി ഹി-അനുമാനം)
വേദവും സ്മൃതിയും തമ്മിൽ വൈരുദ്ധ്യമുണ്ടെങ്കിൽ (വിരോധേ) സ്മൃതിയെ അവഗണിക്കണം (അനപേക്ഷ).
കസ്റ്റംസിൻ്റെ അധികാരത്തെക്കുറിച്ച് സമാനമായ വാദങ്ങൾ നൽകപ്പെട്ടു.
