ഭാഗം - 5
വേദത്തിൽ നിന്ന് മാത്രമേ ധർമ്മം അറിയാൻ കഴിയൂ.
മീമാംസ ആറ് തരത്തിലുള്ള തെളിവുകൾ സ്വീകരിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ധർമ്മത്തെ സംബന്ധിച്ച സാക്ഷ്യമോ ശബ്ദപ്രമാണമോ ഒഴികെ) അത് എല്ലാറ്റിനെയും അവഗണിക്കുന്നു. ധാരണയെക്കുറിച്ച് ജൈമിനി പറഞ്ഞു.
സത്സംപ്രോയേഗേ പുരുഷസ്യ-ഇന്ദ്രിയാനാം ബുദ്ധിജന്മം തത്-പ്രത്യക്ഷം-അനിമിത്തം- (ശനി-(സംപ്രയോഗേ പുരുഷസ്യ-ഇന്ദ്രിയാനാം-ബുദ്ധി-ജന്മ തത്-പ്രത്യക്ഷം-അനിമിത്തം വിദ്യമാന-ഉപലഭനാത്)
നിലവിലുള്ള വസ്തുക്കളുമായി ഇന്ദ്രിയങ്ങളെ സമ്പർക്കം പുലർത്തുന്ന മനുഷ്യരുടെ അറിവ് ധർമ്മത്തെ അറിയുക എന്നല്ല, കാരണം അത് ഇപ്പോൾ നിലവിലുള്ള വസ്തുക്കളെ മാത്രമേ പിടിക്കൂ. ഗ്രഹണസമയത്ത് വസ്തു നിലനിൽക്കുകയും ഒന്നോ അല്ലെങ്കിൽ മറ്റ് ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമായി നേരിട്ട് സമ്പർക്കം പുലർത്തുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ മാത്രമേ ധാരണ എന്നത് അറിവിൻ്റെ ശരിയായ മാർഗമാണ്. ഒരു വ്യവസ്ഥയും ധർമ്മത്താൽ നിറവേറ്റപ്പെടുന്നില്ല. ധർമ്മം എല്ലായ്‌പ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നു എന്നല്ല, അത് ഏജൻ്റിൻ്റെ ചില പ്രവൃത്തികളാൽ ഉണ്ടാകുന്നു. ബാഹ്യമായ മൂർത്തമായ രൂപമില്ലാത്തതിനാൽ അതിന് ഇന്ദ്രിയങ്ങളുമായി നേരിട്ട് ബന്ധപ്പെടാനും കഴിയില്ല. സബ്ദ ഒഴികെ, അറിവിൻ്റെ മറ്റ് മാർഗങ്ങൾ, അനുമാനം, സാമ്യം, അനുമാനം, അഭാവം, എല്ലാം കൂടുതലോ കുറവോ നേരിട്ട് ഇന്ദ്രിയ ധാരണയെ ആശ്രയിച്ചിരിക്കുന്നു. അവരിൽ നിന്ന് നമുക്ക് ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ച് അറിയാൻ കഴിയില്ല.
ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിൻ്റെ ഏക സാധുവായ മാർഗ്ഗം വാക്കുകളോ സാക്ഷ്യമോ (ശബ്ദ പ്രമാണം) ആണെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. പദങ്ങൾ അല്ലെങ്കിൽ ശബ്ദ പ്രമാണ ജൈമിനി എന്നാൽ വേദം അല്ലെങ്കിൽ ഗ്രന്ഥ പദങ്ങൾ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. ഉറവിടം വിശ്വസനീയമാണെങ്കിൽ പൊതുവെ സാക്ഷ്യമാണ് അറിവിൻ്റെ സാധുവായ മാർഗം. വേദം അപൌരേശുയ (അപൗരീശേയ) ആണെന്ന് ജൈമിനി കരുതി - മനുഷ്യൻ്റെ സൃഷ്ടിയല്ല, അത് ശാശ്വതമാണ്. എന്നാൽ പൂർവ്വപക്ഷൻ വേദത്തിൻ്റെ ശാശ്വതതയിൽ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. വേദത്തിന് ഒന്നോ അതിലധികമോ മനുഷ്യ രചയിതാക്കൾ ഉണ്ടായിരിക്കണമെന്ന് അവർ വാദിച്ചു, കാരണം പുരുഷന്മാരുടെ പേരിലുള്ള വിവിധ വിഭാഗങ്ങൾ ഞങ്ങൾ കാണുന്നു. ഉദാഹരണത്തിന്, കഥ എന്ന പേരിന് ശേഷം കഥക, പിപ്പാൽദയുടെ പേരിന് ശേഷം കഥക, പിപ്പാൽദയുടെ പേരിന് ശേഷം പൈപ്പാലസ് തുടങ്ങിയവ. കഥ, പിപ്പലാദൻ തുടങ്ങിയ പേരുകളുള്ള മനുഷ്യരാണ് ആ ഭാഗങ്ങൾ രചിച്ചതെന്ന് പേരുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നുവെന്ന് അവർ വാദിച്ചു. വേദം മനുഷ്യൻ്റെ സൃഷ്ടിയാണെങ്കിൽ, മറ്റ് മനുഷ്യ സൃഷ്ടികളെപ്പോലെ അത് തെറ്റായതും വിശ്വാസയോഗ്യമല്ലാത്തതുമാകാൻ ബാധ്യസ്ഥമാണ്. ജൈമിനി ഈ ന്യായവാദം നിരസിച്ചു. വേദത്തിൻ്റെ ഒരു രചയിതാവോ രചയിതാവോ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ, തീർച്ചയായും അദ്ദേഹം പാരമ്പര്യത്തിൻ്റെ നീണ്ട നിരയിലൂടെ ഓർമ്മിക്കപ്പെടുമായിരുന്നു, എന്നാൽ അങ്ങനെയല്ലെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. പേരുള്ള വിഭാഗങ്ങളെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, കഥ രചിച്ചതുകൊണ്ടല്ല, കഥ ആ വിഭാഗത്തെ പ്രത്യേക പഠന വിഷയമാക്കിയതിനാലും വേദത്തിൻ്റെ ആ വിഭാഗത്തിൻ്റെ വിദഗ്‌ദ്ധ വിവരണക്കാരനായതിനാലുമാണ് കഥക എന്ന് പേരിട്ടിരിക്കുന്നതെന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. അങ്ങനെ വേദങ്ങളുടെ ശാശ്വതത സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട്, വേദങ്ങളുടെ സാക്ഷ്യം മാത്രമേ ധർമ്മത്തെ അറിയാനുള്ള ഏക മാർഗമായി കണക്കാക്കൂ എന്ന് അദ്ദേഹം വാദിച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, വ്യക്തമായും വേദങ്ങളിലെ ചില ഭാഗങ്ങൾ അസംബന്ധവും പൊരുത്തമില്ലാത്തതുമാണ്. പിന്നെ എങ്ങനെയാണ് അത് ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ശരിയായ അറിവായി കണക്കാക്കുന്നത്? തുടർന്ന് ജൈമിനി വ്യക്തമാക്കുന്നു, ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ശരിയായതോ സാധുവായതോ ആയ അറിവ് വേദത്തിൻ്റെ ആ ഭാഗങ്ങളിൽ നിന്ന് മാത്രമേ ലഭിക്കൂ എന്ന് വ്യക്തമാക്കുന്നു.
ഔത്പത്തിക:-തു ശബ്ദ-അർത്ഥേന സംബന്ധം:
തസ്യ ജ്ഞാനം-ഉപദേശം: അബ്യതിരെക്-അഥപതച- ണം ബാദരയണസ്യ
- അനപേക്ഷത്ബാത്
(ഔത്പട്ടികഃ-തു ശബ്ദസ്യ-അർത്ഥേൻ സംബന്ധഃ
തസ്യ ജ്ഞാനം-ഉപദേശഃ അവ്യതിരേകഃ-ച അർത്ഥേ-അനുപലബ്ധേ
തത്-പ്രമാണം ബദ്രയനവത്സ്യ അനപ്തത്സ്യാ )
അർത്ഥം, മറുവശത്ത്, പദത്തിൻ്റെ (ശബ്ദ) ബന്ധം (സംബന്ധം) അതിൻ്റെ അർത്ഥവുമായി (അർഥൻ) ശാശ്വതമാണ് (ഔത്പട്ടിക); അതിൻ്റെ ശാസന (ഉപദേശം) ധർമ്മത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവാണ് (ജ്ഞാനം). ബദരായണൻ പറയുന്നതനുസരിച്ച്, അറിവിൻ്റെ മറ്റ് മാർഗങ്ങളാൽ മനസ്സിലാക്കപ്പെടാത്ത വസ്തുക്കൾക്ക് അതിൻ്റെ സ്വയംപര്യാപ്തത (അനപേക്ഷത്വത്) കാരണം അത് പരാജയപ്പെടാത്തതാണ് (അവ്യതിരേകഃ).
വാക്കും അതിൻ്റെ അർത്ഥവും അല്ലെങ്കിൽ സൂചിപ്പും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം ശാശ്വതമായിരിക്കുന്നത് എന്തുകൊണ്ട്? അതിൻ്റെ ഉത്ഭവം ഒരു വ്യക്തിയോടും കടപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്തതിനാൽ, അത് ആദിമ ഉത്ഭവമാണ്. അത് സ്വതന്ത്രമായതിനാൽ, അത് വിജ്ഞാനത്തിൻ്റെ സാധുവായ ഉപാധിയാണ്, മറ്റ് വിജ്ഞാനമാർഗ്ഗങ്ങളാൽ ഗ്രഹിക്കാനാവാത്ത ധർമ്മം വേദവിധികളുടെ രൂപത്തിൽ (വേദത്തിൻ്റെ പ്രത്യക്ഷത്തിൽ അസംബന്ധവും പൊരുത്തമില്ലാത്തതുമായ ഭാഗങ്ങൾ ഒഴികെ) ശബ്ദത്തിന് മാത്രമേ അറിയാൻ കഴിയൂ.
No comments:
Post a Comment