ആഗ്രഹങ്ങളിൽ മനസ്സ് ശരീരത്തെ ഉപകരണമാക്കി രമിക്കുമ്പോൾ ഗുണങ്ങൾ ശക്തിയായി പ്രവഹിക്കും. സത്വ, രജോ, തമോഗുണങ്ങൾ ചേർന്ന ചിന്തകളുടെ പ്രവാഹമാണ് മനസ്സ്. ഏതേത് ഗുണങ്ങളാണോ മനസ്സിൽ അപ്പപ്പോൾ അധികരിക്കുന്നത് അതേ ഗുണങ്ങളായിരിക്കും ചിന്തയേയും പ്രവൃത്തിയേയും രൂപപ്പെടുത്തുക. ഓരോ ഗുണത്തിനും കാമ, ക്രോധ, ലോഭ, മോഹ, മദ, മാത്സര്യങ്ങൾ എന്ന വ്യത്യസ്ത വീകാരഭേദങ്ങൾ ഉണ്ട്. ഇതിൽ ഏറ്റവും ശക്തമായത് കാമമത്രേ അതിൽ നിന്നുമാണ് മറ്റുള്ള വികാരഭേദങ്ങൾ ഉണ്ടാവുന്നത്. സാധിക്കാതെ പോയ കാമം ക്രോധത്തിന് കാരണമകും. എന്നാൽ സാധിക്കപ്പെട്ട കാമം മോഹത്തിന് കരണമാകും, മോഹം വർദ്ധിക്കുകയും ആ രാസാനുഭൂതി ചിന്തിച്ച് ചിന്തിച്ച് മനസ്സ് രമിക്കുകയും ചെയ്യുമ്പോൾ എങ്ങനെയാണ് മനസ്സിന്റെ ചിന്തകളുടെ പ്രവാഹം ഇല്ലാതാവുക?, ജയിക്കുവാൻ പ്രയാസമുള്ള മനസ്സിനെ എങ്ങനെയാണ് ജയിക്കുക??. മനസ്സിനാൽ ചിന്തിച്ച് അനുഭവിച്ച് കൂട്ടുന്ന പുണ്യപാപകർമ്മങ്ങളെ എങ്ങിനെയാണ് ഇല്ലാതക്കുക ???
വികാരങ്ങൾക്ക് വിധേയമാകുമ്പോഴാണ് മനസ്സ് പ്രക്ഷുബ്ദ്ധമാവുക. ബാഹ്യപ്രപഞ്ചത്തിലെ വിഷയങ്ങൾക്ക് നേരെ ഇന്ദ്രീയങ്ങളെ വിട്ടുകൊണ്ട് അനുഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന മനസ്സിൽ ക്ഷോഭം നില നിൽക്കുന്നു. കര്യങ്ങളനുകൂലമായാലും പ്രതികൂലമായാലും ക്ഷോഭംഉണ്ടാവും. പ്രതികൂലമായാൽ നിരാശകൊണ്ടുള്ള ക്ഷോഭവും അനുകൂലമായൽ അനുഭവം നഷ്ട്പ്പെടുമോ എന്നുള്ള ഉൽകണ്ഠകൊണ്ടുള്ള ക്ഷോഭവും പ്രബലമായിട്ടുണ്ടാവും. ഇങ്ങനെ വരുന്നതു കൊണ്ട് ദുഃഖപ്രാപ്തിയും ശരീരനാശവും സംഭവിക്കും. നിരാശയാൽ നാഡീ ഞെരമ്പുകൾ വലിഞ്ഞുമുറുകുകയും ആഗ്രഹസഫലീകരണത്താൽ തലോലിക്കപ്പെട്ട് ബലഹീനമാകുകയും ചെയ്യും.
എന്നാൽ ശിശുപാലന് കൈവന്ന കൃഷ്ണപ്രാപ്തി ഓർക്കുക. സദാ ക്ഷോഭിച്ചു നടന്ന മനസ്സാണ് ശിശുപലന്റെത്. എല്ലാവിധത്തിലും ഐശ്വര്യാ വാനായ കൃഷ്ണന്റെ ഗുണവർണ്ണനകൾ എല്ലായിടത്തും കേൾക്കൻ ഇടവന്ന ശിശുപാലന്റെ ക്ഷോഭം കൃഷ്ണനിലേക്കായി. പിന്നിൽ ഓടുന്ന അയാൾ കൃഷ്ണനോടുള്ള അസൂയ കൊണ്ടുള്ള അസഹിഷ്ണുതയാൽ വേഗം ഓടി കൃഷ്ണന് ഒപ്പമെത്തുവാൻ, കൃഷ്ണന്റെ മുന്നിൽ എത്തുവാൻ പരിശ്രമിച്ചു. കൃഷ്ണന്റെ ഒപ്പമെത്താൻ കഴിഞ്ഞാൽ മുന്നിലെത്താനുള്ള ഈ പരിശ്രമമാണ് മൂന്ന് ജന്മങ്ങളിലായി അയാൾ ചെയ്തു വന്നിരുന്നത്. ആ പരിശ്രമമാണ് അയാൾക്ക് ക്ഷീണമോ ആലസ്യമോ അനുഭവപ്പെടാത്തത്. മറ്റു പല ലക്ഷ്യങ്ങളിലേക്ക് പാലായനം ചെയ്യുന്ന നമ്മൾ എത്ര തവണ തളർന്ന് വീണാലും ശിശുപാലൻ കണ്ട ലക്ഷ്യം കണുന്നില്ല, അഥവാ കണ്ടാലും അങ്ങേട്ടേക്ക് മനസ്സിനെ പാലായനം ചെയ്യുന്നതിന് അനുവദിക്കാറുമില്ല. അതുകൊണ്ട് ആദ്യം ശിശുപാലനെപ്പോലെ ലക്ഷ്യം വ്യക്തമായി കാണുക. അങ്ങോട് നന്നായി ഓടുക. ലക്ഷ്യത്തിലെത്തി ശിശുപാലനെപ്പോലെ വിഴുമ്പോൾ തങ്ങായി ഭഗവാൻ നിൽപ്പുണ്ടാകുമെന്ന് അറിയുക. ഇവിടെയാണ് മനസ്സിന്റെ തന്മയത്വം എന്നഭാവം വ്യക്തമാവുന്നത്. കാമം, സ്നേഹം, സൗഹൃദം തുടങ്ങിയ മനോഭാവങ്ങളിൽ ഉദാസീനത വന്നേക്കം. എന്നാൽ ക്രോധം അല്ലെങ്കിൽ വൈരം, ഭയം തുടങ്ങിയവയിൽ ഈ ഉദാസീനത കാണില്ലെന്ന് ഓർക്കണം. എന്നു മാത്രമല്ല ശത്രു ഭാവത്തിലായതുകൊണ്ട് ശത്രുവിൽ മനസ്സ് തന്മയീഭവിക്കുന്നത് വളരെ തീവ്രമായിട്ടായിരിക്കും. അതുകൊണ്ട് ഗുണാതീതനും അവ്യയനുമായ ശ്രീകൃഷ്ണനിൽ മനസ്സിനെ എത്രയും തീവ്രമായി ധരിക്കുക...
No comments:
Post a Comment